Επεσε στην αντίληψή μου ερώτηση στη Βουλή του βουλευτή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Γιάννη Μανιάτη προς τον υπουργό Παιδείας, Ερευνας και λοιπά. Θέμα: «Καθυστερήσεις στην ίδρυση του Ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας». Μου φάνηκε, ομολογώ, μεγαλόφωνος τίτλος.

Αρχισα να διαβάζω: «Ηδη από το έτος 2014 βρίσκονται σε εξέλιξη συζητήσεις και διαβουλεύσεις για τη δημιουργία ενός Ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας, στα πρότυπα των ήδη υφιστάμενων αντιστοίχων, του Γαλλογερμανικού και του Πολωνογερμανικού. Μετά από πληθώρα διαπραγματεύσεων μεταξύ των αρμόδιων φορέων και εκπροσώπων από τις δύο χώρες, υπεγράφη εν τέλει διακρατική συμφωνία, η οποία προβλέπει ότι μέσα στο έτος 2018 θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες και το Ιδρυμα να τεθεί σε λειτουργία εντός του 2019».

Τι είναι αυτό που ώθησε τον βουλευτή να καταθέσει ερώτηση στη Βουλή; Τι το τόσο σημαντικό έχει δει πίσω από τη δημιουργία [υπόσταση] ενός τέτοιου διμερούς πολιτιστικού φορέα; Διευκρινίζει ο ίδιος: «Η ίδρυση μιας θεσμοθετημένης οργάνωσης [...] θα αναδείξει και θα ενθαρρύνει όχι μόνο την αμοιβαία εμπιστοσύνη και τον αμοιβαίο σεβασμό στις δύο χώρες, αλλά και το γεγονός ότι Ελλάδα και Γερμανία υποστηρίζουν τα δικαιώματα της νεολαίας τους κι επιθυμούν να ενισχύσουν τον δρόμο του διαλόγου, της συνάντησης και της ανταλλαγής, παραμένοντας πιστές στα θεμελιώδη ευρωπαϊκά ιδεώδη».

Αφού όλα φαίνονται τόσο ρόδινα, πού σκοντάφτει η υλοποίησή τους; [Συνεχίζουμε την ανάγνωση της ερώτησης του βουλευτή] «Ωστόσο, παρότι πρόκειται για μια τόσο σημαντική πρωτοβουλία, που έχει ως στόχο [σ.σ.: μην ξεχνιόμαστε] την ενίσχυση της επαφής των νέων Ελλήνων και Γερμανών, την ουσιαστική γνωριμία τους και την ευκολότερη πρόσβασή τους αντίστοιχα στις δύο χώρες, με απώτερο σκοπό και την εξάλειψη των στερεοτύπων που δυστυχώς υπάρχουν στη σκέψη των νέων, η ελληνική κυβέρνηση αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ανεπαρκής απέναντι στις ανάγκες της νέας γενιάς. Η ολοκλήρωση της συμφωνίας αυτής έχει αδρανήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον καθίσταται προφανές ότι με τη νέα γερμανική κυβέρνηση και με άπρακτη παρέλευση και του τρέχοντος έτους, η υλοποίηση του Ιδρύματος Νεολαίας κινδυνεύει να ακυρωθεί».

Ετσι όπως τα ανεγίγνωσκα, διερωτώμην αν οι πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο θα ήσαν στην κορυφή της ατζέντας των Ελληνόπουλων - Γερμανόπουλων. Α, μπα. Απ’ ό,τι διαβάζω [Ελληνική Γνώμη, Βερολίνο, Μάρτιος 2017] ο διατελέσας πρέσβης στην Ελλάδα [2005 - 2010] dr. Schultheiss σε συνέντευξή του, είναι κατηγορηματικός: «Οταν ιδρύθηκε το Γαλλογερμανικό Ιδρυμα Νεολαίας δεν μπήκε το ζήτημα των αποζημιώσεων καθόλου σαν θέμα. Ηταν ένα σχέδιο καθαρά για τη συμφιλίωση. Ετσι ακριβώς είναι και εδώ». Ο ίδιος επιμένει ότι «δεν πρόκειται μόνο για ανταλλαγές νέων, αλλά για υποτροφίες για σπουδές και επαγγελματική εκπαίδευση. Μπορούν να συμπεριληφθούν προγράμματα τα οποία θα έχουν τη δυνατότητα να επιφέρουν μια ελάφρυνση της κρίσης, όπως ευκαιρίες εργασίας για νέους».

Γιατί λοιπόν επικρατεί κλίμα διστακτικότητας εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ όλα έχουν τακτοποιηθεί νομικά; Απαντά ο πρώην πρέσβης: «Ο κύριος λόγος της ελληνικής διστακτικότητας είναι ο φόβος ότι οι Γερμανοί θέλουν με αυτό το σχέδιο να απαλλαγούν από την υποχρέωσή τους στο ζήτημα των αποζημιώσεων». -Αλλά «αυτό δεν ισχύει», λέει. Οπως και να ’χουν τα πράγματα ο κ. Γαβρόγλου οφείλει να πάψει να σιωπά...