Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

ESC-Εθελοντικό πρόγραμμα στο Κρυονέρι Κορινθίας / Buse Gürfidan

Γεια σε όλους!

     Το όνομά μου είναι Buse, είμαι 23 ετών και συμμετείχα σε αυτό το πρόγραμμα από την Τουρκία. Έμεινα για δύο μήνες σε ένα μικρό αλλά όμορφο χωριό που ονομάζεται Κρυονέρι. Αυτό το μέρος είναι πολύ γοητευτικό, με υπέροχα τοπία, πολύ πράσινο και ευγενικούς ανθρώπους. Ερχόμενη από μια μεγάλη πόλη, η ηρεμία που επικρατούσε εδώ ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα, αλλά ταυτόχρονα μου έδωσε γαλήνη. Οι άνθρωποι είναι πολύ ζεστοί και φιλικοί. Ακόμα και αν δεν σε γνωρίζουν, σε χαιρετούν και προσπαθούν να σου μιλήσουν. Δεν ήθελα να συνηθίσω την ομορφιά των τοπίων, για να μπορώ να τα θαυμάζω κάθε φορά. Ένιωθα σαν να αναπνέω καθαρό αέρα, περιτριγυρισμένη από τη φύση.

     Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο μηνών, πραγματοποιήθηκαν πολλά φεστιβάλ και εκδηλώσεις. Έμαθα χορούς, δοκίμασα διαφορετικά φαγητά, τραγούδησα τραγούδια και ανακάλυψα μια άλλη κουλτούρα. Συμμετείχα σε πολλές δραστηριότητες με τους συγκατοίκους μου. Για παράδειγμα, όταν έφτασα για πρώτη φορά, βάψαμε μαζί τους φράχτες του σχολείου. Συχνά πηγαίναμε για κολύμπι, ψωνίζαμε, συμμετείχαμε σε ομαδικές εκδρομές, κάναμε μπάρμπεκιου και μοιραζόμασταν γεύματα και συζητήσεις. Αυτές οι στιγμές μας βοήθησαν να δεθούμε και δημιούργησαν όμορφες αναμνήσεις.

   Η δουλειά στην κουζίνα μου έδωσε επίσης την ευκαιρία να αλληλεπιδράσω με τις ομάδες εθελοντών. Ανταλλάξαμε πολιτισμούς, διδάξαμε ο ένας στον άλλο νέες λέξεις και μοιραστήκαμε χορούς, τραγούδια και παραδόσεις. Τα μπάρμπεκιου πάρτι ήταν τα αγαπημένα μου στιγμιότυπα. Εδώ, έμαθα επίσης ότι η ηρεμία είναι στην πραγματικότητα μια μορφή δύναμης. Όταν είσαι ήρεμος, μπορείς να χαλαρώσεις, και όταν χαλαρώνεις, μπορείς να κινηθείς πιο γρήγορα επειδή το μυαλό σου είναι καθαρό. Οι άνθρωποι εδώ ζουν ήσυχα, κάνουν μεγάλα διαλείμματα για μεσημεριανό γεύμα και σέβονται τη σιωπή τα βράδια. Αυτός ο τρόπος ζωής με βοήθησε να προσαρμοστώ πολύ γρήγορα και μάλιστα με βοήθησε να θεραπευτώ. Το πιο ξεχωριστό ήταν ότι έζησα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει: ωτοστόπ, ζωγραφική, να μιλάω πιο άπταιστα αγγλικά, να δοκιμάζω νέα φαγητά και να συμμετέχω σε τοπικές γιορτές. Νόμιζα ότι οι άνθρωποι θα ήταν απόμακροι επειδή είμαι Τουρκάλα, αλλά αντίθετα ήταν πολύ φιλικοί και φιλόξενοι.

    Δεν μπορώ να τα εξηγήσω όλα, αλλά αυτοί οι δύο μήνες ήταν γεμάτοι νέες εμπειρίες, μάθηση και καλοσύνη. Το Κρυονέρι είναι πλέον σαν ένα δεύτερο σπίτι για μένα και θα μου λείψει πολύ. Ευχαριστώ!