Πριν έρθω εδώ, είχα αμέτρητες ερωτήσεις στο μυαλό μου. Η μεγαλύτερη ήταν: «Πώς θα επικοινωνώ με τους ανθρώπους;» Νόμιζα ότι οι γλωσσικές διαφορές θα αποτελούσαν ένα τεράστιο εμπόδιο. Αλλά σύντομα ανακάλυψα ότι η επικοινωνία δεν χτίζεται μόνο με λέξεις. Μερικές φορές ένα χαμόγελο, μια χειρονομία, ακόμη και μια ματιά ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν την πιο γνήσια σύνδεση. Αυτή ήταν μια πολύτιμη συνειδητοποίηση για μένα.
Όταν έφτασα για πρώτη φορά στο Κρυονέρι, το μόνο που έβλεπα ήταν ένα μικρό, συνηθισμένο χωριό. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, συνειδητοποίησα ότι αυτό το χωριό δεν ήταν απλώς ένα μέρος – ήταν μια ιστορία πολιτισμού, φιλίας και φιλοξενίας. Τώρα, καθώς φεύγω, ξέρω ότι δεν αφήνω μόνο ένα χωριό. Αφήνω ανθρώπους που μου έδωσαν τόσα πολλά και έγιναν σαν μια νέα οικογένεια για μένα. Και νιώθω βαθιά τη θλίψη αυτής της αποχώρησης.
Η αποστολή μου εδώ ήταν να ετοιμάσω ένα βίντεο. Την πρώτη μέρα, όταν πήγα στο γραφείο, αρχίσαμε να ερευνούμε την ιστορία του χωριού, τον πολιτισμό του και την ιστορία του οργανισμού. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς έφτασε η νέα ομάδα, η αποστολή μου ξεκίνησε επίσημα. Άρχισα να καταγράφω τη δουλειά τους, ενώ σταδιακά διαμόρφωνα την ιδέα του βίντεο στο μυαλό μου. Οι μικρές μου ιδέες μεγάλωσαν σιγά-σιγά και μετατράπηκαν σε μια πραγματική ιστορία.
Αλλά αυτή η εμπειρία δεν ήταν μόνο δουλειά, ήταν πραγματικά μια εμπειρία ζωής. Παρόλο που κουραστήκαμε ανοίγοντας το μονοπάτι, το γέλιο μας δεν έσβησε ποτέ. Το να δουλεύουμε μαζί, να ιδρώνουμε μαζί, να αγωνιζόμαστε για τον ίδιο στόχο, ήταν μερικές από τις πιο χαρούμενες και σημαντικές στιγμές της ζωής μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα οικογενειακά μας πρωινά κάθε μέρα, την ανακάλυψη της ομορφιάς της φύσης κατά τη διάρκεια των πεζοποριών μας, τις περιπέτειες του ανοίγματος του μονοπατιού και τις αστείες και γλυκές στιγμές που προσπαθούσαμε να διδάξουμε ο ένας στον άλλο λέξεις από τις γλώσσες μας. Πάνω απ' όλα, θα μου λείψει η ειλικρίνεια των ντόπιων, η ζεστασιά τους και η αγάπη τους προς εμάς. Γιατί αυτό που είδα εδώ δεν ήταν απλώς μια παράδοση φιλοξενίας, ήταν ένας τρόπος ζωής που προερχόταν κατευθείαν από την καρδιά.
Το Κρυονέρι δεν μου έδωσε μόνο την ευκαιρία να δω ένα νέο μέρος, αλλά μου έμαθε πώς να χτίζω γνήσιες σχέσεις με ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, τη σημασία της υπομονής και του μοιράσματος, την αξία της αλληλεγγύης και την ομορφιά του να είμαστε μαζί.
Έχω μια συμβουλή για όσους θα έρθουν εδώ: μην ξεχάσετε να χαιρετήσετε τους ανθρώπους του χωριού. Ακόμα και ο πιο μικρός χαιρετισμός ανοίγει την πόρτα στην ειλικρίνεια και τη ζεστασιά. Και όταν έρθετε εδώ, θα καταλάβετε ξεκάθαρα γιατί θέλω να επιστρέψω ξανά.
Για μένα, το Κρυονέρι δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, είναι μια εμπειρία που άφησε το σημάδι της στη ζωή μου. Και ξέρω ότι αυτό το ταξίδι μου έδωσε μια προοπτική που θα κουβαλάω μαζί μου για πολλά χρόνια.
Μια μέρα, θα ήθελα πραγματικά να επιστρέψω εδώ και να ξανασυναντήσω αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους.
Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε, Κρυονέρι...