Από τους λόφους του Κρυονερίου: Ένα ταξίδι μάθησης, πολιτισμού και σύνδεσης
Μερικές φορές, οι πιο σημαντικές ανακαλύψεις δεν βρίσκονται στα βιβλία ή στις αίθουσες διδασκαλίας, αλλά κρύβονται στα μονοπάτια ενός άγνωστου χωριού, ανάμεσα στους ήσυχους απόηχους των αρχαίων λίθων και τα γέλια των ξένων που έγιναν φίλοι. Το Κρυονέρι, ένα μικρό χωριό στην Ελλάδα, έγινε ο καμβάς στον οποίο ζωγράφισα δύο από τους πιο γεμάτους μετασχηματισμούς μήνες της ζωής μου.
Από τη στιγμή που έφτασα στις 4 Μαΐου, ήξερα ότι αυτό δεν θα ήταν ένα συνηθισμένο κεφάλαιο. Συμμετείχα σε σεμινάρια, εργαστήρια και πεζοπορικές διαδρομές, αλλά πάνω από όλα, έγινα μέλος μιας ζωντανής κοινότητας — ενός χώρου προβληματισμού, ανταλλαγής και ανάπτυξης. Η αποστολή μου ήταν απλή στην επιφάνεια: να συμμετέχω, να υποστηρίζω, να μαθαίνω. Αλλά από κάτω, έγινε ένα πολύ πιο περίπλοκο μονοπάτι αυτοανακάλυψης.
Αρχικά με ξενάγησαν στα αρχιτεκτονικά και πολιτιστικά αξιοθέατα του χωριού, αλλά σύντομα ανέλαβα τον απροσδόκητο ρόλο του ξεναγού, καλωσορίζοντας τους νεοαφιχθέντες εθελοντές και παρουσιάζοντάς τους τα κρυμμένα διαμάντια και τις άγνωστες ιστορίες του Κρυονερίου. Αυτή η αλλαγή μου έμαθε ότι η ηγεσία δεν είναι ένας ρόλος που κληρονομείς, αλλά ένας ρόλος στον οποίο μεγαλώνεις με προσοχή, ταπεινότητα και περιέργεια.
Συνάντησα άτομα από όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν — το καθένα από τα οποία κουβαλούσε κομμάτια της πατρίδας του στον τρόπο που μιλούσε, γελούσε, μαγείρευε και ονειρευόταν. Από αυτά τα άτομα έμαθα κάτι που κανένα βιβλίο δεν θα μπορούσε να μου διδάξει: πώς είναι να μπαίνεις στον κόσμο ενός άλλου, να κατανοείς τη διαφορά όχι ως απόσταση αλλά ως γέφυρα. Συνειδητοποίησα ότι η Ευρώπη δεν είναι απλώς μια συλλογή χωρών, αλλά μια κοινή δέσμευση για την ανθρωπότητα, τη μνήμη και την ελπίδα.
Η γλώσσα έγινε η καλύτερή μου συντροφιά και η πιο δύσκολη πρόκληση. Τα αγγλικά εξελίχθηκαν από μια δεξιότητα σε ένα εργαλείο έκφρασης. Τα ελληνικά, ξένα αλλά μελωδικά, μου άνοιξαν σιγά-σιγά τις πόρτες τους μέσα από μαθήματα, καθημερινές συνομιλίες και στιγμές κοινής κατανόησης. Δεν έμαθα μόνο λέξεις, αλλά αναδιαμόρφωσα τον ίδιο τον ρυθμό των σκέψεών μου.
Υπήρχαν μέρες που περνούσα στη φύση, περπατώντας σε σκονισμένα μονοπάτια και καθαρίζοντας διαδρομές με ένα αίσθημα σκοπού. Υπήρχαν βράδια που κουλουριαζόμουν σε ιστορικές σπηλιές, στέκοντας σε ευλαβική σιωπή, όπου κάποτε κρύβονταν ελληνικές οικογένειες κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Σε εκείνους τους σκοτεινούς θαλάμους του παρελθόντος, ένιωσα κάτι δύσκολο να περιγράψω – ίσως μια ευθύνη να μεταφέρω αυτές τις ιστορίες στο μέλλον, να μην τις αφήσω ποτέ να ξεχαστούν.
Εργάστηκα επίσης στον ψηφιακό τομέα, σχεδιάζοντας οπτικά στοιχεία για τον ιστότοπο της οργανώτριας οργάνωσης — έναν κόσμο όπου η δημιουργικότητα συναντούσε την ακρίβεια και όπου έμαθα την τέχνη της αφήγησης με εικονοστοιχεία και χρώματα. Μέσα από αυτό, συνειδητοποίησα τη δύναμη των ψηφιακών μέσων όχι μόνο ως εργαλείο, αλλά και ως φωνή.
Και μετά ήρθε το γράψιμο – ημερολόγια, σκέψεις και μεταφράσεις. Το γράψιμο στα αγγλικά μου έδωσε σαφήνεια, αλλά και μια νέα εκτίμηση για τη μητρική μου γλώσσα. Η εναλλαγή μεταξύ των γλωσσών έγινε ένας χορός ενσυναίσθησης, πρόθεσης και λεπτών αποχρώσεων.
Κοιτάζοντας πίσω τώρα, η εμπειρία μου στο Κρυονέρι δεν ήταν απλώς ένα έργο – ήταν ένα προσκύνημα. Έφυγα με κάτι περισσότερο από αναμνήσεις. Επέστρεψα με προοπτική, με φλόγα στο μυαλό μου και τρυφερότητα στην καρδιά μου. Τώρα πιστεύω ότι η ανάπτυξη δεν προέρχεται από την ασφάλεια αυτού που γνωρίζουμε, αλλά από το θάρρος να βγούμε σε αυτό που δεν γνωρίζουμε.
Το Κρυονέρι ήταν ένα χωριό, ναι. Αλλά για μένα, έγινε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Έγινε ένας καθρέφτης, ένα μάθημα, μια ιστορία που δεν θα σταματήσω ποτέ να διηγούμαι.
