"Γιατί πρέπει να πάτε στην Ελλάδα για το Erasmus"
Φύγαμε από τη Σλοβακία ως μια ομάδα τεσσάρων αδέσμευτων εφήβων 17-18 ετών. Αφού βγήκαμε από τις πύλες του αεροδρομίου της Αθήνας, ακόμα δεν είχαμε συνειδητοποιήσει την απόσταση που μας χώριζε από τα πάντα στην πατρίδα μας. Σε αυτό το σημείο δεν υπήρχε επιστροφή, μόνο η απέραντη και πανέμορφη ηλιόλουστη Ελλάδα του Σεπτεμβρίου και τα μπερδεμένα μας πρόσωπα που προσπαθούσαμε να διαβάσουμε τις αναχωρήσεις των τρένων στα ελληνικά.
Καθώς καθόμασταν στο τρένο προς το νέο μας σπίτι αναρωτιόμασταν γιατί υπογράψαμε για αυτό το ξεκαρδιστικό πράγμα.
Καθ' όλη τη διάρκεια του προγράμματος, εκτός από τις εκδρομές του Σαββατοκύριακου, μέναμε σε ένα χωριό στα βουνά που ονομάζεται Κρυονέρι, όπου μέναμε σε έναν πανέμορφο ξενώνα που ονομάζεται Elisson με κυριολεκτικά το ωραιότερο προσωπικό που έχω συναντήσει ποτέ. Πηγαίναμε συχνά στα τοπικά μαγαζιά. Γνωρίσαμε τους υπέροχους ανθρώπους που ζουν εδώ γύρω. Γίναμε πολύ γρήγορα στενοί φίλοι με άλλους εθελοντές. Μου άρεσαν τα ταξίδια το Σαββατοκύριακο, αλλά για να είμαι ειλικρινής οι καλύτερες αναμνήσεις που έχω είναι απλά η απλή ζωή στον ξενώνα με τους άλλους, να πηγαίνουμε χαλαρά να παίξουμε μπάσκετ κάθε μέρα, να κοιμόμαστε μετά το μεσημεριανό γεύμα μέχρι τη σιέστα.
Εργαστήκαμε για την αποκατάσταση ιστορικά σημαντικών μονοπατιών. Αυτό που φαινόταν να γίνεται εύκολα στην αρχή, αποδείχθηκε τελικά μια αρκετά δύσκολη δουλειά. Η δυσκολία έγκειται στις καυτές θερμοκρασίες στις οποίες έπρεπε μερικές φορές να δουλέψεις, δουλεύοντας μόνο με απλά εργαλεία - το σώμα σου σίγουρα θα νιώσει την κούραση πολύ περισσότερο (γι' αυτό και παίρναμε υπνάκους), αλλά και δουλεύοντας για λίγες ώρες συνεχόμενα έπρεπε να μάθεις πώς να χρησιμοποιείς αποτελεσματικά το εργαλείο που έχεις. Μπορεί να αναρωτηθείτε ποια είναι τα συν από την άλλη πλευρά. Λοιπόν, το να νιώθεις την αίσθηση της ολοκλήρωσης μετά την ολοκλήρωση της εργασίας, να μοιράζεσαι τον πόνο σου με τους άλλους, να γελάτε μαζί, όταν είσαι τόσο κουρασμένος που πραγματικά πονάς, να δημιουργείς, να ξεπερνάς και να κάνεις μια βόλτα τις τελευταίες μέρες στα μονοπάτια και να βλέπεις πάνω σε τι δούλεψες και τι κατάφερες να πετύχεις. Να ακούσεις τυχαία από τον προϊστάμενό σου ότι: "Παιδιά, σήμερα έκανα μια βόλτα σε όλο το μονοπάτι και δεν μπορώ να εκπλαγώ αρκετά με αυτά που καταφέρατε".
Σίγουρα έπρεπε να μάθουμε πώς να επιβιώνουμε ως ομάδα και να μένουμε ενωμένοι. Δεν ήταν μόνο ότι είχαμε τόσο ωραίους ανθρώπους στην ομάδα μας, αλλά και ότι όλοι έδειξαν προσπάθεια και διάθεση να αντέξουν.
Σχετικά με τα ταξίδια... τι μπορώ να σας πω; Ήταν καταπληκτικά. Μείναμε σε ξενώνες. Προσθέσαμε μερικούς νέους διεθνείς φίλους στη συλλογή μας. Και νομίζω επίσης ότι λόγω του χρόνου που περάσαμε εκεί και με ποιους τον περάσαμε, είχαμε την ευκαιρία να δούμε την πραγματική Ελλάδα και όχι μόνο ένα τουριστικό αξιοθέατο.
Ο εθελοντισμός μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους. Και αυτό δεν το λέω από ευγένεια. Να δουλέψω και να δημιουργήσω κάτι ουσιαστικό. Να μάθω πώς να φροντίζω τον εαυτό μου, τον προϋπολογισμό μου, τον ελεύθερο χρόνο μου και την ψυχική μου υγεία.
Αν αναρωτιέστε αν πρέπει να δοκιμάσετε τον εθελοντισμό ή όχι, αν έχετε την ευκαιρία να πάτε κάπου και αναρωτιέστε αν είναι καλή ιδέα ή όχι, έχω να πω μόνο ένα πράγμα που έμαθα εδώ:
"ΜΗΝ ΑΝΑΡΩΤΙΈΣΤΕ, ΚΆΝΤΕ ΤΟ!"