(25.8.-1.9.2013)
Ήταν ένα κρύο κυριακάτικο πρωινό. Η ώρα ήταν πέντε και τέταρτο καθώς το τρένο πλησίαζε το σταθμό. Όταν σταμάτησε, ο Μιχάλης άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε κάτω. Ακολούθησε η Χριστίνα και οι δυο τους έγιναν οι παραλήπτες των αποσκευών μας. Με τα πολλά μπαγκάζια μας κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Ένας ανοιχτός φούρνος κοντά στην έξοδο του σταθμού έγινε ο σωτήρας μας καθώς πεινούσαμε πολύ. Και όταν η πείνα έλυσε την πολιορκία ξεκίνησε η γκρίνια:
«Κυριάκο, που είναι; Πότε θα έρθουν;» ρώτησε ο Νίκος.
«Σε λίγο. Μόλις μίλησα με την Έρικα, μου είπε πως ο Μίλος είναι στον δρόμο.»
Tα παιδιά βγήκαν έξω από τον σταθμό και μπορούσες να δεις στα μάτια τους την λαχτάρα για την θέα. Όσο καθόμασταν και παρατηρούσαμε το όμορφο Κόζιτσε , ένας νέος και ψηλός άντρας ήρθε προς την μεριά μας και μας ρώτησε αν είμαστε το ελληνικό γκρουπ. Όλοι μας απαντήσαμε ναι και μας είπε να τον ακολουθήσουμε.
Με ένα βανάκι βρεθήκαμε σε τρία τέταρτα της ώρας από την πόλη του Κόζιτσε, μέσα σε ένα δάσος. Τριάντα λεπτά αργότερα φτάσαμε στο προορισμό μας .Ένα μακρύ κτίριο περικυκλωμένο από δέντρα και πολλές αναμνήσεις νέων παιδιών ήταν εκεί ,έτοιμο να μας φιλοξενήσει. Ο Μίλος μας εξήγησε ότι αυτό το κτίριο είναι «Σχολείο της Φύσης». Η βασική του λειτουργία είναι να στεγάζει ανθρώπους από Ευρωπαϊκά προγράμματα . Η μέρα πέρασε ελεύθερα. Ήταν μια κατάλληλη ευκαιρία να ξεκουραστούμε από το ταξίδι. Το μεσημέρι έφτασε το γκρουπ από την Σλοβακία. Γνωριστήκαμε με τα παιδιά στο φαγητό. Η ώρα ήταν περίπου 10 μμ ,και ξαφνικά η κεντρική πόρτα άνοιξε και 5 γεμάτο ενέργεια έτρεχαν σε όλο το κτήριο. Ήταν το Φιλανδικό γκρουπ.
Το επόμενο πρωί, όλοι σχεδόν ξυπνήσαμε με έναν τουλάχιστον επιπλέον συγκάτοικο στα δωμάτιά μας. Στις 4 το πρωί είχαν φτάσει οι Ιταλοί και οι Ισπανοί χωρίς να το καταλάβουμε .Κάθε γκρουπ είχε 5 παιδιά και έναν συνοδό. Όλοι σχεδόν οι συνοδοί ήμασταν ηλικιακά κάτω από 30 χρονών. Έτσι γίναμε εύκολα όλοι μαζί μια μεγάλη παρέα από την πρώτη κιόλας μέρα.
Δευτέρα 26 Αυγούστου
Ύστερα από ένα πλούσιο πρωινό γεύμα ξεκινήσαμε τις πρώτες μας δραστηριότητες. Ήταν διάφορα παιχνίδια που μας βοήθησαν να μάθουμε όλοι τα ονόματα των άλλων πάρα πολύ εύκολα και γρήγορα. Στην αρχή κάναμε όλοι έναν κύκλο. Ο καθένας μας είχε να πει το όνομά του και μια λέξη που να ξεκινάει από το ίδιο γράμμα του ονόματός του και που να τον χαρακτηρίζει. Ο επόμενος όμως στην σειρά έπρεπε να θυμάται όλα τα προηγούμενά του ονόματα. Μετά πήραμε ο καθένας μια κόλλα χαρτί και γράψαμε τα ονόματά μας. Ο Μίλος έβαλε μουσική κι εμείς ανταλλάζαμε τα χαρτιά αναμεταξύ μας μέχρι που η μουσική σταμάτησε. Ο καθένας μας είχε στα χέρια του το όνομα κάποιου άλλου. Έπρεπε να τον βρούμε και να ζωγραφίσουμε τα μάτια του. Μετά πάλι μουσική και πάλι ανταλλαγή χαρτιών. Η μουσική σταμάτησε ξανά και όλοι είχαμε στα χέρια μας κάποιο διαφορετικό όνομα από την πρώτη φορά και τώρα έπρεπε να τον βρούμε και να ζωγραφίσουμε τη μύτη του. Μετά πάλι μουσική και ούτω καθ’ εξής. Μέχρι που τα πορτραίτα ολοκληρώθηκαν. Έτσι τα πορτραίτα είχαν μια πινελιά από κάποιους .
Έφτασε η ώρα για το μεσημεριανό φαγητό. Όλοι είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα τρώγοντας ένα υπέροχο φαί. Κατά τις τρεις το μεσημέρι όμως συνεχίσαμε δραστηριότητες σχετικές με τα ονόματά μας μέχρι τις έξι το απόγευμα. Όλοι μας βρήκαμε τις δραστηριότητες πολύ έξυπνες και ενδιαφέρον .Τότε ήταν και η ώρα για το δείπνο. Αυτήν την ώρα την βρήκαμε λίγο παράξενη γιατί στην Ελλάδα τρώμε στης 9-10μμ ,αλλά μπορούσαμε να την συνηθίσουμε .Το βράδυ ήταν ελεύθερο. Ήμασταν όλοι στον κύριο χώρο και περνάγαμε καλά γιατί όλοι διψάγαμε για να μάθουμε πράγματα για τις άλλες χώρες.
Τρίτη 27 Αυγούστου
Το πρωί ο Μίλος μας μίλησε για την κύρια δουλειά που έπρεπε να γίνει κατά τη διάρκεια όλης της εβδομάδας. Μας χώρισε σε έξι ανάμεικτα γκρουπ. Όλες οι ομάδες έπρεπε να επινοήσουν μια ιστορία. Οι τρεις ομάδες έπρεπε να την βιντεοσκοπήσουν ενώ οι άλλες τρεις να την παρουσιάσουν μέσα από σειρές φωτογραφιών. Η κάθε ιστορία πρέπει να έχει ως πρωταγωνιστή κάποιον χαρακτήρα από κάποιο κλασικό παραμύθι, αλλά κάθε ομάδα έπρεπε να συνδυάσει στην ιστορια της ,κάποια υποκουλτούρα. Τα παιδιά κάθε ομάδας έπρεπε να πάρουν αυτόν τον χαρακτήρα, να τον τοποθετήσουν στο σήμερα, να τον αλλάξουν εντελώς, να τον κάνουν μέλος κάποιας μειονότητας και πλάσουν μια μικρή ιστορία γύρω από αυτόν.
Στην συνέχεια κάθε αρχικό γκρουπ έκανε από μια μικρή παρουσίαση για τις μειονότητες που υπάρχουν σε κάθε χώρα. Σε πολλές χώρες οι μειονότητες ήταν ίδιες ή παρόμοιες όπως Εβραίοι, μετανάστες, φτωχοί-άστεγοι, ναρκομανείς, τσιγγάνοι κ.ά.
Όταν τελειώσαμε ήταν η ώρα για το μεσημεριανό φαγητό το οποίο σερβίρονταν στη μία και μισή. Ύστερα από λίγη ακόμη ώρα ξεκούρασης, τα ανάμεικτα γκρουπ έπρεπε να συγκροτηθούν για να ξεκινήσουν δουλειά για τις ιστορίες τους. Οι συνοδοί ήμασταν κυρίως για όποια βοήθεια χρειαστούν τα παιδιά.
Η ώρα πήγε έξι το απόγευμα. Μετά το δείπνο είχαμε ελεύθερο χρόνο μέχρι της εννιά το βράδυ όποτε ξεκινούσε το πολιτισμικό βράδυ για την Σλοβακία. Τα παιδιά μας παρουσίασαν μέσα από μικρά ντοκιμαντέρ και χορούς ,τον πολιτισμό τους και την όμορφη χώρα τους με τα εντυπωσιακά κάστρα τους . Στην συνέχεια μας παρέθεσαν μπουφέ με παραδοσιακές τους λιχουδιές. Έτσι ο ενθουσιασμός μας από την παρουσίαση της Σλοβακίας είχε συνδεθεί με το ικανοποιημένο στομάχι μας !
Τετάρτη 28 Αυγούστου
Το πρωί ξεκινήσαμε για μια μονοήμερη εκδρομή στο Κόζιτσε. Όλη την ώρα μέχρι τις έξι το απόγευμα ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε βόλτες και θαυμάζαμε την αξέχαστη πόλη με την τέλεια αρχιτεκτονική της που πρόσφερε μια εντυπωσιακή θέα στα μάτια μας . Επίσης ήταν μια καλή ευκαιρία για κάποια από τα ανάμεικτα γκρουπ που ήθελαν να τραβήξουν μερικά πλάνα μέσα στην πόλη.
Στις επτά περίπου το απόγευμα φτάσαμε εκεί που μέναμε. Φάγαμε για βραδινό και αμέσως ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες για το πολιτισμικό βράδυ της Φινλανδίας και της Ελλάδας. Παρουσιάστηκαν αξιοπρεπώς και αντιπροσωπευτικά και οι δύο χώρες με videos, με φωτογραφίες και με μουσικοχορευτικά δρώμενα στα οποία παρακινήθηκαν να συμμετέχουν όλοι. Στο τέλος είχαν όλοι την ευκαιρία να δοκιμάσουν παραδοσιακές γεύσεις.
Πέμπτη 29 Αυγούστου
Το πρωί ο Μίλος χώρισε τα παιδιά σε πέντε καινούργιες ανάμεικτες ομάδες. Στη συνέχεια μας έδειξε σε φωτογραφίες πέντε άτομα από εντελώς διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Στόχος της κάθε ομάδας ήταν να αναλάβει να ψυχολογήσει ένα από αυτά τα άτομα, να φτιάξει μια μικρή ιστορία και να την παρουσιάσει στους υπόλοιπους με μια μικρή θεατρική παράσταση. Κι έτσι έγινε. Τα παιδιά, με μία μόνο ώρα προετοιμασίας και με πολύ αυτοσχεδιασμό, κατάφεραν να παρουσιάσουν πέντε διαφορετικές ιστορίες.
Όταν τελειώσαμε η ώρα είχε πάει ήδη μία το μεσημέρι. Μετά το φαγητό τα παιδιά είχαν χρόνο να δουλέψουν με τα ανάμεικτα γκρουπ που σχηματίστηκαν την Τρίτη για την τελική τους εργασία.
Μετά το δείπνο, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί προετοίμαζαν το δικό τους πολιτισμικό βράδυ. Τα videos που επέλεξαν να μας δείξουν ήταν πληρέστερα από τις προηγούμενες βραδιές. Επίσης μας έδειξαν παραδοσιακούς χορούς και μας παρακίνησαν να τους ακολουθήσουμε. Εννοείται ότι είχαμε και μπουφέ με φαγητά κι από τις δύο χώρες.
Παρασκευή 30 Αυγούστου
Το πρωί ξεκινήσαμε για την δεύτερη εκδρομή στο Κόζιτσε. Αυτή την φορά καθίσαμε στην πόλη μέχρι τις έντεκα τη νύχτα. Όταν φτάσαμε, κάναμε μια βόλτα με ένα τουριστικό βαγόνι του τραμ που γυρίζει σε όλη την πόλη. Ύστερα μας πήγαν σε ένα μουσείο μεταλλευμάτων όπου η ξενάγηση κράτησε τουλάχιστον δύο ώρες. Το μεσημέρι μας πήγαν και μας κέρασαν σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο στο κέντρο της πόλης. Μετά πήγαμε για καφέ αναγκαστικά καθώς μας έπιασε βροχή.
Όταν καιρός καλυτέρευσε, όσοι θέλαμε πήγαμε να δούμε την πόλη από το καμπαναριό της κεντρικής τους εκκλησίας ,που εκεί πάνω η θέα ήταν απίστευτη . Στη συνέχεια ήμασταν ελεύθεροι μέχρι τις έντεκα τη νύχτα οπότε είχαμε ραντεβού στο λεωφορείο που μας έφερε. Οπότε προλάβαμε να δούμε και λίγο το Κόζιτσε by night!
Σάββατο 31 Αυγούστου
Το πρωί αυτής μέρας ήταν πιο χαλαρό. Καθίσαμε σε κύκλο. Κουβεντιάσαμε και ο καθένας μας είπε τις εντυπώσεις του για την εβδομάδα που πέρασε. Επίσης ο Μίλος μας έδωσε ένα κουβάρι με σπάγκο, το οποίο αφού ο καθένας τελείωνε με ότι είχε να πει, έπρεπε να πετάξει στον επόμενο που επέλεγε να μιλήσει, κρατώντας ο ίδιος ένα τμήμα του σπάγκου. Στο τέλος δημιουργήθηκε ένα δίκτυο από σπάγκο.
«Αυτό το δίκτυο είναι που μας ενώνει.» είπε ο Μίλος. «Αυτό το δίκτυο είναι που ο καθένας μας θα επιλέξει να ξεχάσει ή να θυμάται. Και όσο πολλοί το κρατήσουμε στη μνήμη μας, τόσο πιο καλά θα διατηρηθεί γα πάντα και αυτά τα συναισθήματα θα υπάρχουν, και η απόσταση δεν θα είναι εμπόδιο στην σχέση μας .
Όλοι συγκινηθήκαμε συνειδητοποιώντας πόσο ωραία περάσαμε και ότι όλο αυτό, σήμερα το βράδυ θα τελείωνε. Κάποια παιδιά ξέσπασαν και σε κλάματα. Σ’ άλλους απλώς αρκούσε να μείνουν σκυθρωποί. Όπως και να ‘χε, σε λίγο ξανακούστηκε ο Μίλος:
«Ελάτε, συνέλθετε! Έχουμε ακόμα μια μέρα να περάσουμε μαζί. Και μην ξεχνάτε ότι το βράδυ έχουμε τις παρουσιάσεις των εργασιών σας και ένα πάρτυ!»
Οι περισσότεροι στο άκουσμα αυτό συνήλθαν αμέσως, καθώς δεν είχαν ολοκληρώσει τις εργασίες τους. Η μέρα πέρασε όμορφα και ήσυχα, αλλά συχνά και με αποχαιρετισμούς:
«Φεύγετε σήμερα;» με ρώτησε ο ιταλός συγκάτοικός μου ο Τζουλιάνο.
«Ναι.» του απάντησα. «Πετάμε αύριο το πρωί από την Βιέννη για γυρίσουμε Ελλάδα.»
«Κρίμα!» μου είπε. «Πιστεύω πως ήσασταν η ψυχή της μεγάλης αυτής παρέας. Τίποτα δε ήταν ίδιο χωρίς εσάς. Θα χάσετε και το πάρτυ.»
«Όλα τα παιδιά ήταν καταπληκτικά.» του απάντησα. «Όλοι ήταν από την αρχή ανοιχτοί προς τους υπόλοιπους. Ίσως κάποιοι περισσότερο, αλλά πάντα έτσι είναι. Φεύγουμε κατά τις έντεκα τη νύχτα. Κάτι θα προλάβουμε και από το πάρτυ.»
Στις επτά το απόγευμα ξεκίνησε η παρουσίαση των εργασιών. Ήταν όλες όμορφες! Κάποιες πιο καλά δουλεμένες από κάποιες άλλες, αλλά εξ’ ίσου ενδιαφέρουσες. Τα παιδιά είχαν πιάσει το νόημα του τι έπρεπε να κάνουν. Μετά τις εργασίες ο Μίλος μας πρόβαλε ένα βίντεο που έφτιαξε ο ίδιος για την εβδομάδα που πέρασε. Οπότε είχαμε πάλι συγκινήσεις και κλάματα.
Αμέσως όμως ξεκίνησε το πάρτυ. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε και φτιάξαμε όλοι μαζί έναν μικρό ,μαγικό κόσμο που ήταν έτοιμος να εκραγεί από τα εκατομμύρια συναισθήματα που ταξίδευαν στην ατμόσφαιρα για λίγη ώρα. Ώσπου ήρθε η στιγμή της αναχώρησης σαν τον διάβολο . Όλοι είχανε βγει έξω για να μας αποχαιρετήσουν. Το ίδιο βανάκι που μας έφερε, ήρθε και μας πήρε για να μας πάει στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κόζιτσε. Και λίγη ώρα μετά βρεθήκαμε στην ίδια αποβάθρα που ήμασταν και μια βδομάδα πριν. Το τρένο ήταν εκεί και μας περίμενε. Κι εμείς με βαριά καρδιά βυθιστήκαμε μέσα του.
Ελληνική συμμετοχή