«Νέοι άποικοι στο φεγγάρι» ήταν το θέμα της Ανταλλαγής Νέων που πραγματοποιήθηκε στο Βέλγιο, στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Erasmus +, από τις 4 έως τις 13 Αυγούστου. Όλοι οι φορείς που πήραν μέρος είναι μέλη του Ευρωπαϊκού Δικτύου Platform Network. Την Ελληνική αποστολή αντιπροσώπευσε η Οργάνωση Υποστήριξης Νέων «Φιλοξενία», η οποία συμμετείχε με 5 εφήβους από την Κορινθία. Εκτός από την Βέλγικη ομάδα υποδοχής συμμετείχαν νέοι από την Ιταλία, Γεωργία, Σλοβακία και Εσθονία. Το θέμα της ανταλλαγής τους προβλημάτισε αρχικά, στη συνέχεια όμως συνειδητοποίησαν με μεγάλη χαρά ότι είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα νέο κράτος, μια καινούργια κοινωνία, την ιδανική τους πολιτεία, στα δικά τους μέτρα και σταθμά και να μπορέσουν να επιβιώσουν όλοι μαζί αρμονικά και χωρίς προκαταλήψεις! Αν και κάθε ομάδα είχε την δική της νοοτροπία με διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία, κατάφεραν να επικοινωνήσουν και να καταφέρουν να συνεργαστούν άψογα μεταξύ τους, κατά την διάρκεια εννέα ημερών. Δούλευαν όλοι μαζί με σκοπό να αλλάξουν πολλά πράγματα τα οποία τους δυσαρεστούν στην σύγχρονη εποχή αλλά και στη χώρα τους, άκουσαν καινούργιες απόψεις, αντάλλαξαν ιδέες και συνεργάστηκαν για μια καλύτερη κοινωνία. Έφτιαξαν το δικό τους Σύνταγμα με νόμους και αρχές, ένα νέο πολιτικό καθεστώς, και καινούργια κοινωνικά, οικονομικά, ασφαλιστικά, πολιτιστικά, εκπαιδευτικά και οικολογικά δεδομένα. Τέλος, έγραψαν τους στίχους και την μουσική της «αποικίας» τους και δημιούργησαν κάποιες νέες αθλητικές δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Η ξενάγηση με παιχνίδι στη πόλη των Βρυξελλών τους φάνηκε διασκεδαστική που με πολύ ευχάριστο τρόπο έμαθαν αρκετά πράγματα για την Βελγική πρωτεύουσα, για τα μνημεία της και για την ιστορία της. Τα βράδια, δοκίμαζαν τις σπεσιαλιτέ της κάθε χώρας που ετοίμαζαν τα ίδια τα παιδιά, άκουγαν μουσική, μάθαιναν λίγα βήματα από τους παραδοσιακούς τους χορούς, τραγουδούσαν όλοι μαζί, έπαιζαν παιχνίδια, διασκέδαζαν και συζητούσαν. Δεν είχαν ανάγκη να βγουν έξω από το χώρο φιλοξενίας τους αλλά είχαν ανάγκη να είναι όλοι μαζί και να δημιουργούν. Δεν υπήρχαν πια διαφορετικές εθνικότητες και γλώσσες παρά μόνο το αίσθημα της επικοινωνίας και της αλληλοκατανόησης μεταξύ τους. Η δυσκολότερη στιγμή, για όλους αυτούς τους νέους, ήταν η ώρα του αποχαιρετισμού, την τελευταία μέρα, που με αρκετή συγκίνηση έπρεπε να αφήσουν όλα όσα έζησαν εκεί και να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Με σκυμμένα κεφάλια, με κόκκινα μάτια και με βαρύ περπάτημα, προσπαθούσαν να σύρουν τις βαλίτσες τους λες και κουβαλούσαν πέτρες. Δεν ήταν όμως αυτό, ήσαν οι εμπειρίες που απόκτησαν όλες αυτές τις μέρες και οι αναμνήσεις από αυτά που έζησαν. «Δεν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω», «άφησέ μας εδώ και γύρισε μόνη σου, εμείς θα μείνουμε» «μήπως να συνεχίζαμε το πρόγραμμα λίγες μερούλες ακόμα;» «να πάρουμε και τους υπόλοιπους μαζί μας και να τους φιλοξενήσουμε σπίτια μας;» «και του χρόνου θέλουμε να συμμετέχουμε, είναι υπέροχα», «μου λείπουν ήδη τα παιδιά, θα μείνω εδώ» … έλεγαν και ξανάλεγαν ενθουσιασμένα μα και λυπημένα. Μπαίνοντας στο αεροπλάνο σιώπησαν όλα, έγειραν το κεφάλι στο κάθισμα τους και αποκοιμήθηκαν σαν να ήθελαν να συνεχιστεί το όνειρο που μόλις είχαν ζήσει!
Ρενατίνα Αθανασούλη.
